Урок 17. Я і мае спарвы. На пошце. 

Настачка Настачка сустрэла паштальёнку. Павіталася. Узяла газету. Паштальёнка выцерла далонню спацелы лоб. —     Цётка Марына, вам, пэўна, цяжка сумку насіць? —     Ды ўжо ж, нялёгка. —     Дык чаму гэтулькі газет у вас? —     Людзі выпісваюць. Многа чытаюць. Больш ведаць хочуць. —     Можна, я вам памагаць буду? —   Чым жа ты мне, дачушка, паможаш? Сумка цяжкая, не для тваіх плячэй. —   Я пайду разам з вамі. Вы ў адзін дом панесяце газету, я — у другі. Скончым хутчэй — і вам лягчэй будзе. —     Набярэшся клопату, дзіцятка. Ногі адаб’еш. —     Нічога. I яны пайшлі разам. Цётка Марына ў адзін дом, Настачка — у другі. За паўгадзіны ўвесь пасёлак абышлі. Хутка і добра. Адна бяда: у трох дамах паштовыя скрынкі былі прыбіты высока. Настачка не магла да іх дастаць. —   А ты і сапраўды добра мне памагла, — сказала на развітанне цётка Марына. — Дзякуй, памочніца! 3 таго часу Настачка кожны дзень прыходзіць да мосціка, што ў канцы пасёлка, сустракае цётку Марыну. У пасёлку дзяўчынку пачалі зваць паштальёначкай. Настачка вельмі ганарылася гэтым. —   Мне толькі газета сёння, паштальёначка? — пыталіся ў адным доме. —     Ага. Затое цікавая, — адказвала яна і чырванела. —     Настачка, пісьма няма? — пыталіся ў другой хаце. —     ІІішуць, — жартавала Настачка. Гэтак жа, як і цётка Марына. Асабліва радасна сустракала Настачку старая настаўніца. Паш­тальёначка ахвотна заходзіла да яе.

Але ў панядзелак у тэты дом нічога не было. —    Цётка Марына, чаму настаўніцу мінаем? Ганну Сцяпанаўну? —    Сёння газета яе выхадная, пісем і часопісаў няма. Шкада стала Настачцы Ганну Сцяпанаўну. —  Сядзіць недзе яна, думае: «Не прыйшла паштальёначка. Паленавалася». Можа... Дзяўчынка аж прыпынілася ад нечаканай думкі. Калі з поштай управіліся, цётка Марына пайшла дадому. А Настачка пабегла за пасёлак, у поле. Туды, дзе квітнеў лён і налівалася збажына. Кветкі нібы самі плылі насустрач. Ірві колькі хочаш! У тэты дзень настаўніца знайшла ў сваёй паштовай скрынцы невялічкі букет палявых кветак. Ганна Сцяпанаўна асцярожна выняла букет, паднесла да твару. I твар яе нібы памаладзеў, асвяціўся добрай, шчаслівай усмешкай. Д. Слаўковіч.