Урок 12. Я і мае сябры. Гуляем разам

Дзе жыве рэха?

      Узяліся дзеці за рукі і пайшлі ў  лес. Ідуць — песенькі спяваюць, а як дайшлі, захацелі ў хованкі пагуляць.

     Завязалі Аліку вочы хусцінкай і чакаюць стаяць, пакуль усе не схаваюцца. Дзеці кінуліся ўрассыпную па лесе.

      Міколка так пабег, толькі дрэвы ды кусты замільгалі. Раптам спа- тыкнууся аб корань дрэва і ўпаў. Падняўся, хоп за лоб, а на ім — гузак. Баліць! Хацеў Міколка заплакаць, аж глядзіць: сядзіць побач з коранем дрэва вялікі прыгожы грыб. Нечакана грыб расплюшчыў вочкі і падміргнуў Міколку:

— Баліць?

— Ага, — азваўся Міколка і  забыўся, што хацеў заплакаць.

— Давай знаёміцца, — прапанаваў грыб. — Мяне Баравіком завуць.

— А я — Міколка.

— Ты што ўмееш рабіць? — спытаў Баравік.

— Гуляць з цацкамі. Тэлевізар глядзець. Бегаць...

— Бегаць, бачу, умееш. Ледзь мне капялюш не знёс. Хочаш, навучу на дудачцы іграць?

- Хачу.

— Ну дык глядзі ды слухай.

     Баравік выняў з-пад капелюша тоўсценькую трубачку з бліскучымі гузікамі. Пакруціў яе ў руках, пагладзіў, а потым прыклаў вузенькім канцом да рота. Дудачка заспявала. Пад музыку прыскакалі конікі, прыляцелі божыя кароукі, матылькі, прыпаўзлі мурашы. Яны пачалі падпяваць. А як зайграў Баравік весялейшую музыку, лясныя жыхары ў скокі пусціліся. Міколка зусім забыўся пра свой гузак і ледзь сам не пачаў танца- ваць. Але тут Баравік перастаў іграць і спытаў:

— Падабаецца мая музыка?

— Вельмі!

— Дык бяры дудачку ды іграй.

     Узяў Міколка цудоўную дудачку, усё-усё зрабіў, як Баравік: пакруціў у руках, пагладзіў, прыклаў вузенькім канцом да вуснаў, надзьмуўся. Але дудачка маўчала. Міколка разгубіўся. Пачаў дзьмуць мацней. Твар зрабіўся чырвоны, вочы — вялікія, а музыкі— зноў не чуваць.

— Нічога, Міколка, не бядуй, — сказаў Баравік. — Калі хочаш што- небудзь зрабіць, трэба вельмі-вельмі таго захацець.

— Я вельмі-вельмі хачу навучыцца прыгожа дудзець!

— Дык няхай мая дудачка будзе табе падарункам, — сказау Баравік. — А яшчэ даю табе нашу лясную кніжку-маляванку.

— А што ў ёй?

— О! Яна раскажа пра кожнае лясное дрэва, пра кожную травінку і ягадку. Ведае усё пра нашу грыбную сям'ю. Пра птушак, звяроў, якія жывуць у лесе.

— Хачу паслухаць гэтую кніжку, — пачаў прасіць Міколка.

— Яна ж не радыё, якое ўключыў і слухай, — таямніча адказаў Баравічок. — Для таго каб гэтая кніжка загаварыла, трэба ўмецт назіраць, умець слухаць лясныя гукі.

     Грыб склаў рукі лодачкай, паднёс іх да рота і крыкнуў: «Э-ге-гей! Нехта за дрэвамі адгукнуўся.

— Вой, хто там? — здзівіўся Міколка.

— Лясное рэха.

— А якое яно? Дзе жыве?

— I пра тэта раскажа табе кніжка-маляванка, калі навучышся яе разгадваць.

     Баравік прайшоўся пад яліну, разгроб шыгалле.

— Бачыш, хто тут жыве?

— Бачу, але не ведаю, як назваць.

— Тэта лісічкі — мае сястрычкі.

     Нагнуўся Міколка, пагладзіў жоўтыя брылькі. Пайшлі далей. Баравік расказваў пра свае загадкавае лясное царства. А Міколка нёс яго падарункі — дудачку і кніжку-маляванку — і вельмі радаваўся, што спаткаўся ў лесе з Баравіком.

     Яму ужо не хацелася хавацца ад дзяцей. Не мог дачакацца той хвіліны, калі сустрэнецца з імі і  раскажа пра свае лясныя адкрыцці.

(У.Ліпскі).