Урок 14. Я і  мае справы. У доме (хаце).

Чароўны прасік Жыў-быў прасік. Тоўсценькі такі. Зверху чырвоны, як пажарная машына, а спадыспаду белы-белы як снег. Цэлымі днямі ляжаў ён у шафе на палічцы, быццам нічога не ўмеў рабіць. Не любілі яго цацкі, нават пасміхаліся. —   Прасік-гультасік, пойдзем пагуляем у футбол! — пакліча, бывае, мячык. —     Я не ўмею, — адказвае прасік. —   Абібок, чырвоны бок, давай песні спяваць, — кажа дудачка і пачынае выводзіць вясёлую мелодыю. Прасік адварочваецца ад яе і ціха бубніць: —     Я не ўмею дудзець. —     А можа са мной — скок-скок у агарод? — запрашае завадная курка. —   Не буду я скакаць з табой, — злуецца прасік. Яму нават крыўдна: хіба не ведае курка, што ў яго няма ног? Можа, і па сённяшні дзень не любілі б цацкі таўстуна, каб не адзін выпадак. Засталася аднойчы ў пакоі лялька Жанна. Сядзіць адна на падаконніку і плача. —     Чаго ты плачаш? — спытаўся ў яе з палічкі прасік. —     Як жа мне, прасік, не плакаць? Усе на вуліцы гуляюць, а я — дома. —     Чаму ж ты не ідзеш? —   У мяне сукенка мокрая. Я ў ваду ўпала! — яшчэ мацней заплакала Жанна. —   Супакойся, я памагу тваёй бядзе. — ІІрасік надзьмуўся, яшчэ больш пачырванеў: — Давай тваю сукенку. Жанна падала прасіку мокрую сукенку. —   А зараз, — папрасіў ён, — уключы вось гэтую вілачку ў гэтую разетку. Лялька так і зрабіла. Прасік спрытна кульнуўся на ляльчына ўбранне і давай разгладжваць. Шыпіць, аж пара з-пад яго ідзе. Праз некалькі хвілін ён спыніўся і сказаў: —     На, бяры! Толькі выключыць мяне не забудзься!.. Сукенка была такая прыгожая, нібы з магазіна. —     Дзякуй табе, прасік! — узрадавалася лялька. Яна надзела сукенку, пабегла да цацак і расказала, які выдатны майстар чырвоны прасік. 3 таго часу ніхто не крыўдзіў яго. Усе ведалі, што прасік умее рабіць цуд, якога не зробяць ні мячык, ні дудачка, ні завадная курка. У. Ліпскі.